Park Narodowy Nahuel Huapi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Posted on by

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Park Narodowy Nahuel Huapi (hiszp. Parque nacional Nahuel Huapi) – park narodowy w Argentynie, założony w 1934 roku, uznany za ostoję ptaków IBA, obejmuje ochroną obszar Andów na terenie Patagonii z licznymi polodowcowymi jeziorami, m.in. jeziorem Nahuel Huapi. Od 2007 roku wraz z Parkiem Narodowym Lanín, Parkiem Narodowym Lago Puelo, Parkiem Narodowym Los Arrayanes, Parkiem Narodowym Los Alerces i rezerwatami przyrody w tej części Patagonii tworzy rezerwat biosfery UNESCO o nazwie „Andino Norpatagonica”[1].

Park Narodowy Nahuel Huapi był – obok Parku Narodowego Iguazú – jednym z pierwszych parków narodowych utworzonych na terenie Argentyny[2][a]. Parki te zostały wydzielone z założonego 8 kwietnia 1922 roku dekretem prezydenta Hipólito Yrigoyena (1852–1933) pierwszego parku narodowego – Parque Nacional del Sud (pol. „Park Narodowy Południa”)[2]. Przekształcenia dokonano na mocy ustawy Nr 12.103 z 30 września 1934 roku, która dała podstawę prawną do tworzenia krajowych obszarów chronionych[2][6].

Park obejmuje ochroną obszar o powierzchni 717,261 ha (7172,61 km²) w prowincjach Río Negro i Neuquén w Patagonii w zachodnio-południowej części Argentyny[7]. Ochroną objęty jest obszar górski Andów z licznymi polodowcowymi jeziorami, m.in. jeziorem Nahuel Huapi[8] i szczytami powyżej 3 tys. m n.p.m. Tronador (3491 m n.p.m.)[3] oraz obszary wyżynne i stepowe u podnóża Andów[4].

W 2016 roku park odwiedziło prawie 400 tys. zwiedzających[9].

Klimat[edytuj | edytuj kod]

Według klasyfikacji klimatów Köppena park leży w strefie klimatu umiarkowanego zimnego[7]. Występują tu wilgotne zimy z częstymi opadami śniegu i średnią temperaturą 2–4° C oraz suche lata o średniej temperaturze 14–16° C[7]. Na zachodzie dochodzi do obfitych opadów deszczu (4000 mm średnio na rok w Puerto Blest) – mniejsze opady (600 mm) występują na wschodzie w strefie stepowej[7].

Flora i fauna[edytuj | edytuj kod]

60% powierzchni parku zajmują lasy andyjskie zdominowane przez takie gatunki drzew jak: ficroja cyprysowata, Austrocedrus chilensis i Nothofagus dombeyi (endemit)[7]. Na bardziej wilgotnych terenach rosną rośliny zaroślowe m.in. Saxegothaea conspicua i Podocarpus nubigenus[7].

Park zamieszkuje ok. 200 gatunków kręgowców, w tym ok. 120 gatunków ptaków, ok. 42 gatunków ssaków, 13 – płazów, 12 gadów i 11 ryb[8]. 24 gatunki zwierząt uznawane są za gatunki o szczególnym znaczeniu, m.in. zagrożone wyginięciem Lontra provocax (gatunek wydry, który jest symbolem parku), huemal chilijski i ocelot chilijski, oraz kormoran niebieskooki, torbik bambusowy, zbrojówka, kondor wielki, puma, pudu, gwanako andyjskie, nibylis argentyński i tukotuko patagoński[7].

Park jest uznany za ostoję ptaków IBA[8].

  1. ↑ Część literatury (na przykład Encyklopedia Britannica[3]) podaje, że Park Narodowy Nahuel Huapi był pierwszym parkiem narodowym na terenie Argentyny, jednak inne źródła zwracają uwagę na to, że kwestia pierwszego parku w Argentynie nie jest do końca rozstrzygnięta[4]. Obszar parku był pierwszym terenem odnotowanym w oficjalnych dokumentach państwowych jako park narodowy[4]. W 1903 roku argentyński badacz przyrody Francisco Moreno (1852–1919) podarował 75 km² ziemi u stóp Andów na zachód od jeziora Nahuel Huapí w celu utworzenia tu parku narodowego[2]. Obszar ten stał się zalążkiem większego obszaru chronionego wokół San Carlos de Bariloche – 17 stycznia 1907 roku oryginalny teren został rozszerzony do 43 tys. h na mocy dekretu prezydenta Argentyny José Figueroy Alcorty (1860–1931)[2]. Park narodowy – Parque Nacional del Sud (pol. „Park Narodowy Południa”) – został utworzony 8 kwietnia 1922 roku dekretem prezydenta Hipólito Yrigoyena (1852–1933)[2]. Encyklopedia PWN podaje, że Park Narodowy Nahuel Huapi był pierwszym parkiem narodowym na terenie Ameryki Południowej[5].