[{"@context":"http:\/\/schema.org\/","@type":"BlogPosting","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/2018\/06\/28\/powstanie-islamistow-w-syrii-wikipedia-wolna-encyklopedia\/#BlogPosting","mainEntityOfPage":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/2018\/06\/28\/powstanie-islamistow-w-syrii-wikipedia-wolna-encyklopedia\/","headline":"Powstanie islamist\u00f3w w Syrii \u2013 Wikipedia, wolna encyklopedia","name":"Powstanie islamist\u00f3w w Syrii \u2013 Wikipedia, wolna encyklopedia","description":"Powstanie islamist\u00f3w w Syrii zimna wojna Ruiny Hamy po st\u0142umieniu powstania Czas 1979\u20131982 Miejsce Aleppo, Hims, Hama Terytorium Syria Przyczyna","datePublished":"2018-06-28","dateModified":"2018-06-28","author":{"@type":"Person","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/author\/lordneo\/#Person","name":"lordneo","url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/author\/lordneo\/","image":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/secure.gravatar.com\/avatar\/c9645c498c9701c88b89b8537773dd7c?s=96&d=mm&r=g","url":"https:\/\/secure.gravatar.com\/avatar\/c9645c498c9701c88b89b8537773dd7c?s=96&d=mm&r=g","height":96,"width":96}},"publisher":{"@type":"Organization","name":"Enzyklop\u00e4die","logo":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","width":600,"height":60}},"image":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/upload.wikimedia.org\/wikipedia\/commons\/thumb\/4\/49\/After_Hama_Massacre.jpg\/236px-After_Hama_Massacre.jpg","url":"https:\/\/upload.wikimedia.org\/wikipedia\/commons\/thumb\/4\/49\/After_Hama_Massacre.jpg\/236px-After_Hama_Massacre.jpg","height":"240","width":"236"},"url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/2018\/06\/28\/powstanie-islamistow-w-syrii-wikipedia-wolna-encyklopedia\/","wordCount":4156,"articleBody":"Powstanie islamist\u00f3w w Syriizimna wojnaRuiny Hamy po st\u0142umieniu powstaniaCzas  1979\u20131982MiejsceAleppo, Hims, HamaTerytoriumSyria  Przyczynawyst\u0105pienie islamist\u00f3w przeciwko rz\u0105dowiWynikkrwawe st\u0142umienie buntuStrony konfliktuDow\u00f3dcybrak wsp\u00f3\u0142rz\u0119dnychPowstanie islamist\u00f3w w Syrii \u2013 zbrojne wyst\u0105pienie syryjskich radykalnych organizacji islamistycznych trwaj\u0105ce od po\u0142owy 1979 do lutego 1982, wymierzone w rz\u0105dy Hafiza al-Asada i Partii Baas.Podstawow\u0105 taktyk\u0105 islamist\u00f3w w toku powstania by\u0142y ataki terrorystyczne na urz\u0119dnik\u00f3w pa\u0144stwowych i oficer\u00f3w, jak r\u00f3wnie\u017c osoby nale\u017c\u0105ce podobnie jak al-Asad i wi\u0119kszo\u015b\u0107 elity w\u0142adzy do mniejszo\u015bci alawickiej. Najwi\u0119ksze poparcie powsta\u0144cy zyskali w Hims, Aleppo i Hamie, gdzie w ostatnim tygodniu powstania dosz\u0142o do otwartych walk i obl\u0119\u017cenia miasta. Powstanie zosta\u0142o st\u0142umione przez wojska rz\u0105dowe, organizacje terrorystyczne i islamskie faktycznie zlikwidowane. W toku niszczenia oddzia\u0142\u00f3w miejskiej partyzantki islamistycznej w Hamie dosz\u0142o do masakry mieszka\u0144c\u00f3w starych dzielnic miasta, w kt\u00f3rej zgin\u0119\u0142o wed\u0142ug r\u00f3\u017cnych szacunk\u00f3w od 3 do nawet 25 tysi\u0119cy os\u00f3b.  Partia Baas przej\u0119\u0142a w\u0142adz\u0119 w Syrii drog\u0105 zamachu stanu w marcu 1963. Ju\u017c wiosn\u0105 roku nast\u0119pnego sunniccy przyw\u00f3dcy religijni otwarcie wyst\u0105pili przeciwko lewicowemu rz\u0105dowi, rozpoczynaj\u0105c antyrz\u0105dowe zamieszki w okolicach pierwszej rocznicy przewrotu. Najwi\u0119ksze powstanie wybuch\u0142o w Hamie, gdzie syryjski oddzia\u0142 Braci Muzu\u0142man\u00f3w by\u0142 szczeg\u00f3lnie silny, ciesz\u0105c si\u0119 poparciem miejskich notabli, kupc\u00f3w i zdeklasowanych posiadaczy ziemskich. Wyst\u0105pienia zosta\u0142y st\u0142umione przez gen. Amina al-Hafiza, jednak organizacja Braci Muzu\u0142man\u00f3w nie zosta\u0142a ca\u0142kowicie zniszczona[1].Po zamachu stanu Hafiza al-Asada i rozpocz\u0119ciu Ruchu Koryguj\u0105cego, kt\u00f3rego elementem by\u0142o ustanowienie ograniczonego pluralizmu organizacji politycznych, partie religijne w dalszym ci\u0105gu pozosta\u0142y nielegalne. Nie mo\u017cna by\u0142o r\u00f3wnie\u017c rejestrowa\u0107 stowarzysze\u0144 grupuj\u0105cych okre\u015blon\u0105 grup\u0119 wyznaniow\u0105[2]. Tymczasem na fali o\u017cywienia religijnego w \u015bwiecie arabskim po przegranej wojnie sze\u015bciodniowej tak\u017ce w Syrii w podziemiu zacz\u0119\u0142y rozwija\u0107 si\u0119 sunnickie organizacje d\u0105\u017c\u0105ce do ustanowienia pa\u0144stwa wyznaniowego. Obok najsilniejszej, krajowego oddzia\u0142u Stowarzyszenia Braci Muzu\u0142man\u00f3w, du\u017ce znaczenie zyskali \u017bo\u0142nierze Boga na czele z Marwanem al-Hadidim, M\u0142odzie\u017c Mahometa, Islamska Partia Wyzwolenia, Islamski Ruch Wyzwolenia z centrum w Aleppo. Organizacje te uzyskiwa\u0142y wsparcie finansowe z Arabii Saudyjskiej, a ich spo\u0142ecznym zapleczem by\u0142o mieszcza\u0144stwo, zw\u0142aszcza m\u0142odzi potomkowie sunnickich rodzin kupieckich i rzemie\u015blniczych, przekonani o krzywdzeniu swojej warstwy spo\u0142ecznej przez alawicki i socjalistyczny rz\u0105d[2].W drugiej po\u0142owie lat 70. XX wieku, po syryjskiej interwencji w wojnie domowej w Libanie w 1976, w Syrii zacz\u0119\u0142o dochodzi\u0107 do akt\u00f3w terroru indywidualnego. Ofiarami zamach\u00f3w padali oficerowie, urz\u0119dnicy pa\u0144stwowi, nauczyciele, lekarze i inni przedstawiciele inteligencji, w wi\u0119kszo\u015bci alawici, co sugerowa\u0142o wyb\u00f3r cel\u00f3w zamach\u00f3w wed\u0142ug kryterium wyznaniowego. 16 czerwca 1979 w ataku na Szko\u0142\u0119 Artylerii w Aleppo zamordowanych zosta\u0142o od 32 do 83 kadet\u00f3w wywodz\u0105cych si\u0119 ze spo\u0142eczno\u015bci alawickiej[3]. O organizacj\u0119 zamach\u00f3w w\u0142adze pa\u0144stwowe na czele z Hafizem al-Asadem (z\u0142o\u017cone w wi\u0119kszo\u015bci z alawit\u00f3w) oskar\u017cy\u0142y Braci Muzu\u0142man\u00f3w. Okre\u015bleniem tym pos\u0142ugiwano si\u0119 w odniesieniu do wszystkich radykalnych organizacji sunnickich muzu\u0142man\u00f3w[4].Jako przyczyn\u0119 wybuchu fali terroru w stosunkowo stabilnym po 1970 pa\u0144stwie wymienia si\u0119 za\u0142amanie gospodarcze prze\u0142omu lat 1976\/1977 i w konsekwencji wzrost ub\u00f3stwa i innych problem\u00f3w spo\u0142ecznych[4]. Sprzyja\u0142o to wzrostowi poparcia dla funkcjonuj\u0105cych w podziemiu radykalnych organizacji islamskich, zw\u0142aszcza w\u015br\u00f3d m\u0142odego pokolenia. Przy meczetach, gdzie oficjalnie nauczano Koranu i literackiego j\u0119zyka arabskiego, funkcjonowa\u0142y tajne kom\u00f3rki szkol\u0105ce m\u0142odych m\u0119\u017cczyzn do walki z rz\u0105dem Baas przy u\u017cyciu metod terrorystycznych[4].Seria atak\u00f3w terrorystycznych w 1979 i 1980[edytuj | edytuj kod]Masakra w Szkole Artylerii w Aleppo sta\u0142a si\u0119 pocz\u0105tkiem zmasowanej kampanii islamist\u00f3w przeciwko rz\u0105dowi al-Asada. Pojedynczy terrory\u015bci lub ma\u0142e grupy przygotowane do prowadzenia partyzantki miejskiej atakowa\u0142y cz\u0142onk\u00f3w partii Baas, Rosjan przebywaj\u0105cych w Syrii, urz\u0119dy pa\u0144stwowe, posterunki policji, jednostki wojskowe oraz zak\u0142ady produkcyjne. Szczeg\u00f3lnie silne okaza\u0142o si\u0119 podziemie islamistyczne w Hamie i Aleppo, gdzie pod kontrol\u0105 partyzant\u00f3w znalaz\u0142y si\u0119 ca\u0142e dzielnice. Mi\u0119dzy 1979 i 1981 tylko w Aleppo w zamachach terrorystycznych zgin\u0119\u0142o ponad 300 os\u00f3b. Ofiar\u0105 islamist\u00f3w padali g\u0142\u00f3wnie dzia\u0142acze partii Baas oraz alawici, jednak w kilku przypadkach zamordowani zostali sunniccy dzia\u0142acze religijni, kt\u00f3rzy nawo\u0142ywali do zaprzestania przemocy[5]. Obok syryjskiego oddzia\u0142u Braci Muzu\u0142man\u00f3w jedn\u0105 z najsilniejszych organizacji walcz\u0105cych przeciwko rz\u0105dowi by\u0142a partyzancka grupa Walcz\u0105ca Awangarda. Terrory\u015bci nie mieli jednolitego przyw\u00f3dztwa, gdy\u017c spontanicznie wy\u0142aniani liderzy byli z regu\u0142y szybko aresztowani przez syryjskie si\u0142y bezpiecze\u0144stwa[5].W odpowiedzi na akty terroru syryjskie si\u0142y bezpiecze\u0144stwa zabi\u0142y 2 tys. islamist\u00f3w tylko w Aleppo, za\u015b dalsze tysi\u0105ce os\u00f3b znalaz\u0142y si\u0119 w wi\u0119zieniach, gdzie poddawano ich torturom[5]. Dzia\u0142ania w\u0142adz nie dawa\u0142y spodziewanych rezultat\u00f3w, a liczba zamach\u00f3w w miar\u0119 represji jeszcze ros\u0142a[2]. Na VII Kongresie Regionalnym Partii Baas (grudzie\u0144 1979-stycze\u0144 1980) brat prezydenta Rifat al-Asad wezwa\u0142 do bezwzgl\u0119dnego zwalczania islamist\u00f3w i sam zaproponowa\u0142, i\u017c poprowadzi przeciwko nim wojn\u0119. Po kongresie w\u0142adze zacz\u0119\u0142y kierowa\u0107 przeciwko partyzantom silniejsze ni\u017c dot\u0105d oddzia\u0142y wojska, jak r\u00f3wnie\u017c sformowa\u0142y milicj\u0119 ludow\u0105 z\u0142o\u017con\u0105 z cz\u0142onk\u00f3w rz\u0105dz\u0105cej partii. Ze strachu przed ci\u0105g\u0142ymi atakami terrorystycznymi w miejscach publicznych wiele os\u00f3b dot\u0105d niezaanga\u017cowanych w konflikt postanowi\u0142a przy\u0142\u0105czy\u0107 si\u0119 do formacji prorz\u0105dowych[6].Konfrontacja islamist\u00f3w i si\u0142 rz\u0105dowych 1980\u20131981[edytuj | edytuj kod]Niezadowoleni z braku wyra\u017anych sukces\u00f3w, islami\u015bci postanowili zmieni\u0107 taktyk\u0119 dzia\u0142a\u0144 antyrz\u0105dowych. Uda\u0142o im si\u0119 przekona\u0107 kupc\u00f3w z Aleppo, by na dwa tygodnie zamkn\u0119li swoje stragany. Podobne akcje przeprowadzono w marcu 1980 w Dajr az-Zaur, Hamie, Hims, Hasace i Idlib. Bez powodzenia przekonywano natomiast do podobnego kroku kupc\u00f3w damasce\u0144skich. Po stronie rz\u0105du al-Asada opowiedzia\u0142 si\u0119 Badr ad-Din asz-Szallah kieruj\u0105cy Federacj\u0105 Syryjskich Izb Handlowych[5]. By\u0142 to wynik wprowadzonej w czasie Ruchu Koryguj\u0105cego polityki wsp\u00f3\u0142pracy w\u0142adz z zamo\u017cnym damasce\u0144skim mieszcza\u0144stwem[5][2]. 9 marca 1980 al-Asad skierowa\u0142 wojska desantowe do D\u017cisr asz-Szughur, gdzie islami\u015bci zaatakowali koszary i biuro lokalnego oddzia\u0142u partii Baas. W akcji pacyfikacyjnej zgin\u0119\u0142o ok. 200 powsta\u0144c\u00f3w. Kilka dni p\u00f3\u017aniej do walki z islamistami w Aleppo skierowano 10 tys. \u017co\u0142nierzy i 250 pojazd\u00f3w opancerzonych oraz paramilitarne Kompanie Obrony pod dow\u00f3dztwie Rifata al-Asada. Gdy rozmowy nie da\u0142y rezultatu, \u017co\u0142nierze przyst\u0105pili do przeczesywania ca\u0142ych dzielnic i dokonali masowych aresztowa\u0144 podejrzanych o terroryzm[6]. Cywilna ludno\u015b\u0107 Aleppo, zm\u0119czona ci\u0105gn\u0105cymi si\u0119 od miesi\u0119cy aktami terroru islamist\u00f3w, sama wspiera\u0142a wojsko w ich wy\u0142apywaniu[7].W tym samym czasie po raz pierwszy do powstania publicznie odni\u00f3s\u0142 si\u0119 Hafiz al-Asad. 8 marca 1980, w czasie uroczysto\u015bci rocznicy zamachu stanu z 1963, prezydent Syrii oznajmi\u0142, i\u017c jest i pozostanie wyznawc\u0105 islamu, z ca\u0142\u0105 surowo\u015bci\u0105 b\u0119dzie natomiast zwalcza\u0142 jego wrog\u00f3w, kt\u00f3rzy jedynie kupcz\u0105 religi\u0105[7]. W kwietniu kolejno odbywa\u0142y si\u0119 kongresy organizacji spo\u0142ecznych (kobiecych, studenckich, rolniczych itp.) dzia\u0142aj\u0105cych pod egid\u0105 partii Baas, kolejno wyra\u017caj\u0105cych poparcie dla walki z islamistami. Zwi\u0105zki lekarzy i in\u017cynier\u00f3w, kt\u00f3rym zarzucono niedostateczny entuzjazm w tym zakresie, zosta\u0142y rozwi\u0105zane[7].26 czerwca 1980 w Damaszku mia\u0142 miejsce zamach na \u017cycie samego al-Asada, kt\u00f3ry ocala\u0142 dzi\u0119ki w\u0142asnemu opanowaniu i reakcji osobistych ochroniarzy, z kt\u00f3rych jeden zgin\u0105\u0142 wskutek ataku. W odwecie Kompanie Obrony zosta\u0142y skierowane do wi\u0119zienia w Palmyrze i tam zabi\u0142y ok. 500 os\u00f3b odbywaj\u0105cych kary za udzia\u0142 w islamistycznych zamachach. 8 lipca samo cz\u0142onkostwo w Stowarzyszeniu Braci Muzu\u0142man\u00f3w sta\u0142o si\u0119 przest\u0119pstwem zagro\u017conym kar\u0105 \u015bmierci, z tym, \u017ce osoby ujawniaj\u0105ce si\u0119 w ci\u0105gu miesi\u0105ca od og\u0142oszenia nowych przepis\u00f3w mia\u0142y nie ponie\u015b\u0107 konsekwencji z tytu\u0142u wcze\u015bniejszej aktywno\u015bci[8]. W sierpniu 1980 w Aleppo oraz w kwietniu 1981 w Hamie wojska t\u0142umi\u0105ce wyst\u0105pienia islamistyczne dokonywa\u0142y dora\u017anych egzekucji m\u0119\u017cczyzn powy\u017cej czternastego roku \u017cycia[8]. Syryjski oddzia\u0142 zniszczy\u0142 tak\u017ce ob\u00f3z treningowy Braci Muzu\u0142man\u00f3w w Jordanii[8].Jesieni\u0105 1980 islami\u015bci kontynuowali walk\u0119 z rz\u0105dem. W grudniu 1980 og\u0142osili powstanie Frontu Islamskiego, za\u015b w kolejnych zamachach zgin\u0119li osobi\u015bci przyjaciele al-Asada: przyw\u00f3dca Narodowego Frontu Post\u0119pu Darwisz az-Zuni oraz lekarz Jusuf Sajjigh. Front Islamski zapowiedzia\u0142 utworzenie w Syrii islamskiego pa\u0144stwa respektuj\u0105cego wolno\u015b\u0107 s\u0142owa, wolno\u015b\u0107 wybor\u00f3w, niezawis\u0142o\u015b\u0107 s\u0105downictwa oraz wprowadzaj\u0105cego prawdziw\u0105 reform\u0119 roln\u0105. Przyw\u00f3dcami organizacji zostali Sad ad-Din, Ali Sadr ad-Din al-Bajanuni oraz Sajjid Hawwa (wszyscy trzej przebywali poza Syri\u0105). Front Islamski sta\u0142 si\u0119 rozpoznawalny na Zachodzie i w ca\u0142ym \u015bwiecie arabskim, zacz\u0105\u0142 zdobywa\u0107 zwolennik\u00f3w, jak r\u00f3wnie\u017c materialne wsparcie od sympatyk\u00f3w w Arabii Saudyjskiej, Jordanii i Egipcie[8].W sierpniu 1981 partyzantom islamskim po raz pierwszy uda\u0142o si\u0119 dokona\u0107 powa\u017cnego aktu terroru w samym Damaszku, w s\u0105siedztwie budynku kancelarii premiera. We wrze\u015bniu i pa\u017adzierniku za ich spraw\u0105 dosz\u0142o do eksplozji samochod\u00f3w-pu\u0142apek w pobli\u017cu dow\u00f3dztwa Si\u0142 Powietrznych oraz biura radzieckich ekspert\u00f3w. Najkrwawszy zamach mia\u0142 miejsce 29 listopada, gdy islami\u015bci zaatakowali kompleks agencji wywiadowczych, zabijaj\u0105c ok. 100 przypadkowych os\u00f3b. Poniewa\u017c mniejsze ataki (np. podpalenia pa\u0144stwowych sklep\u00f3w z \u017cywno\u015bci\u0105 i akty agresji wobec cz\u0142onk\u00f3w partii) powtarza\u0142y si\u0119 stale, w Damaszku wprowadzono nadzwyczajne \u015brodki bezpiecze\u0144stwa. Sam al-Asad niemal nie opuszcza\u0142 swojego domu, zw\u0142aszcza po tym, gdy 6 pa\u017adziernika 1981 w Kairze z r\u0105k islamist\u00f3w zgin\u0105\u0142 prezydent Anwar as-Sadat, a jemu samemu gro\u017cono podzieleniem jego losu[8].Walki w Hamie i ich st\u0142umienie[edytuj | edytuj kod]W lutym 1982 przeszukuj\u0105cy stare miasto w Hamie oddzia\u0142 wojska syryjskiego wpad\u0142 w pu\u0142apk\u0119, cz\u0119\u015b\u0107 jego \u017co\u0142nierzy zgin\u0119\u0142a z r\u0105k islamist\u00f3w[2]. Po tym wydarzeniu armia syryjska otoczy\u0142a miasto, b\u0119d\u0105ce dot\u0105d bastionem religijnej opozycji sunnickiej, w odpowiedzi dow\u00f3dcy powsta\u0144c\u00f3w wydali rozkaz przyst\u0105pienia do otwartej walki[9]. Powsta\u0144cy zaj\u0119li pocz\u0105tkowo centrum miasta. Nast\u0119pnie zostali wyparci do starszych dzielnic Hamy. Do zwalczania islamist\u00f3w skierowano 12 tys. \u017co\u0142nierzy, z kt\u00f3rych cz\u0119\u015b\u0107 zdezerterowa\u0142a i przesz\u0142a na stron\u0119 przeciwnika. Ostatnimi bastionami oporu partyzant\u00f3w by\u0142y dzielnice Kajlani i Barudi[9]. Podczas walk fundamentali\u015bci zabili 70 cz\u0142onk\u00f3w miejscowych struktur partii Baas, cz\u0119sto w ich w\u0142asnych domach. Wezwania do walki z rz\u0105dem nadawane by\u0142y przez megafony z meczet\u00f3w[10]. Walcz\u0105cy w Hamie liczyli, \u017ce ich postawa sk\u0142oni do podobnych wyst\u0105pie\u0144 ludno\u015b\u0107 pozosta\u0142ych miast. Nadzieje te nie spe\u0142ni\u0142y si\u0119; ani w stolicy, ani w innych miastach nie dosz\u0142o do islamistycznych bunt\u00f3w na podobn\u0105 skal\u0119. Op\u00f3r w Hamie wojsko st\u0142umi\u0142o ostatecznie niszcz\u0105c ca\u0142kowicie dzielnice opanowane przez powsta\u0144c\u00f3w. Przy zwalczaniu oddzia\u0142\u00f3w powsta\u0144czych powszechne by\u0142y akty przemocy wobec cywil\u00f3w, w tym rozstrzeliwanie ca\u0142ych rodzin; znaczna cz\u0119\u015b\u0107 kobiet i dzieci zbieg\u0142a jednak z Hamy jeszcze przed okr\u0105\u017ceniem miasta przez oddzia\u0142y rz\u0105dowe. Przemoc wobec cywil\u00f3w nie usta\u0142a nawet po opanowaniu miasta przez wojsko[9]. Znacz\u0105c\u0105 rol\u0119 w t\u0142umieniu powstania odegra\u0142 Rifat al-Asad i dowodzone przez niego Kompanie Obrony[2].Liczb\u0119 ofiar po obydwu stronach oficjalnie szacowano na 3 tys. os\u00f3b, podczas gdy krytycy rz\u0105du al-Asada m\u00f3wili nawet o 20 tys. zabitych[9]. W literaturze jako prawdopodobne padaj\u0105 liczby rz\u0119du 10-25 tys. ofiar[2] lub ni\u017csza 5-10 tys.[9]. Zabytkowe centrum Hamy uleg\u0142o ca\u0142kowitej destrukcji, a w kolejnych latach przebudowano ca\u0142e miasto[9].Po st\u0142umieniu powstania islamist\u00f3w pa\u0144stwo nadal utrzymywa\u0142o pod \u015bcis\u0142ym nadzorem wszystkie organizacje religijne. Aresztowania i wyroki \u015bmierci lub d\u0142ugoletniego wi\u0119zienia wymierzane dzia\u0142aczom islamistycznych ugrupowa\u0144 uniemo\u017cliwi\u0142y im dalsze dzia\u0142anie w podziemiu. Syryjskie s\u0142u\u017cby specjalne obj\u0119\u0142y r\u00f3wnie\u017c \u015bci\u015blejsz\u0105 kontrol\u0105 wymian\u0119 ludzi i pieni\u0119dzy mi\u0119dzy Syri\u0105 a sunnickimi monarchiami Zatoki Perskiej. R\u00f3wnocze\u015bnie pa\u0144stwo stara\u0142o si\u0119 promowa\u0107 w miejsce islamu radykalnego islam umiarkowany, pod egid\u0105 ministerstwa spraw wewn\u0119trznych mog\u0142y dzia\u0142a\u0107 muzu\u0142ma\u0144skie stowarzyszenia charytatywne i kulturalne. Od lat 90. XX wieku al-Asad nie ogranicza\u0142 tak\u017ce wznoszenia nowych meczet\u00f3w, wydawania prasy sunnickiej i noszenia tradycyjnych stroj\u00f3w. Do \u015bmierci al-Asada w Syrii nie odrodzi\u0142 si\u0119 muzu\u0142ma\u0144ski radykalizm[11].Powstanie islamist\u00f3w sprawi\u0142o, i\u017c al-Asad uwierzy\u0142 w mi\u0119dzynarodowy spisek przeciwko jego rz\u0105dom, w kt\u00f3rym mia\u0142y bra\u0107 udzia\u0142 Stany Zjednoczone, Jordania, Liban, Irak i Izrael. Jego zarzuty by\u0142y po cz\u0119\u015bci uzasadnione – do wspierania partyzant\u00f3w w 1985 przyzna\u0142 si\u0119 kr\u00f3l Jordanii Husajn, \u015bledztwo wykaza\u0142o tak\u017ce uzyskiwanie przez nich pomocy irackiej, a na mniejsz\u0105 skal\u0119 tak\u017ce od chrze\u015bcija\u0144skich milicji liba\u0144skich. Cz\u0119\u015b\u0107 zatrzymanych partyzant\u00f3w pos\u0142ugiwa\u0142a si\u0119 broni\u0105 ameryka\u0144sk\u0105, co dla al-Asada by\u0142o dowodem zaanga\u017cowania USA w pr\u00f3b\u0119 obalenia jego rz\u0105du[12].\u2191 Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 92-94. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abcdefg Fyderek \u0141.: Pretorianie i technokraci w re\u017cimie politycznym Syrii. Krak\u00f3w: Ksi\u0119garnia Akademicka, 2011, s. 56-57. ISBN\u00a0978-83-7638-111-4.\u2191 Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 316-317. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abc Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 320-323. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abcde Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 324-326. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 ab Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 327. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abc Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 327-328. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abcde Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 329-331. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 abcdef Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 332-335. ISBN\u00a00-520-06667-7.\u2191 McHugo J.: Syria. From the Great War to the Civil War. Londyn: Saqi Books, 2014, s. 193. ISBN\u00a0978-0-86356-753-7.\u2191 Fyderek \u0141.: Pretorianie i technokraci w re\u017cimie politycznym Syrii. Krak\u00f3w: Ksi\u0119garnia Akademicka, 2011, s. 58. ISBN\u00a0978-83-7638-111-4.\u2191 Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 335-336. ISBN\u00a00-520-06667-7."},{"@context":"http:\/\/schema.org\/","@type":"BreadcrumbList","itemListElement":[{"@type":"ListItem","position":1,"item":{"@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/#breadcrumbitem","name":"Enzyklop\u00e4die"}},{"@type":"ListItem","position":2,"item":{"@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/pl\/wiki\/2018\/06\/28\/powstanie-islamistow-w-syrii-wikipedia-wolna-encyklopedia\/#breadcrumbitem","name":"Powstanie islamist\u00f3w w Syrii \u2013 Wikipedia, wolna encyklopedia"}}]}]