RIM-162 Evolved Sea Sparrow – Wikipedia, wolna encyklopedia

after-content-x4

Evolved Sea Sparrow

Informacje podstawowe
Inne nazwy	ESSM
Rodzaj systemu	przeciwrakietowy, przeciwlotniczy klasy woda-powietrze
Zwalczane cele	• rakietowe pociski przeciwokrętowe • przeciwokrętowe pociski manewrujące • inne cele powietrzne
Warstwa obrony	terminalna
Platforma systemu	System okrętowy after-content-x4
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Raytheon
Wejście do służby	2004
Status systemu	aktywny
Pociski
Pociski	ESSM
Rodzaje głowic	wybuchowo fragmentująca
Zasięg	50+ km (27+ Mm)
System
Wyrzutnia	• Mk.48 Vertical Launching System • Mk.41 Vertical Launching System • Mk.29 box-launcher
Radary
Nazwa / model	AN/SPY-1
Użytkownicy
US Navy, Dania, Holandia, Niemcy, Norwegia, Kanada, Nowa Zelandia, Grecja, Japonia, Hiszpania, Turcja.

RIM-162 Evolved Sea Sparrow Missile (ESSM) – pocisk rakietowy krótkiego zasięgu służący obronie bezpośredniej nawodnych jednostek pływających. System zapewnia obronę przeciwko rakietowym pociskom przeciwokrętowym, w tym zwłaszcza pociskom manewrującym (Antiship Cruise Missiles – ASCM), a także wzmacnia system obrony przeciwlotniczej okrętu. Pocisk klasy woda-powietrze.

Początki koncepcji systemu sięgają roku 1982, gdy Raytheon oraz Hughes Missile pracowały
nad koncepcją następcy RIM-7 Sea Sparrow. W 1995 roku firma Hughes została ogłoszona zwycięzcą rywalizacji o kontrakt w programie ESSM i wraz z Raytheonem stworzyła zespół którego zadaniem miał być rozwój nowego systemu. Po przejęciu przez Raytheona komponentu rakietowego koncernu Hughes, Raytheon został podmiotem prowadzącym w programie ESSM.

Pocisk systemu RIM-162 bazuje na wersji RIM-7P, jest jednakże całkowicie nowym pociskiem w niemalże wszelkich aspektach. Wyposażony w prowadnice zamiast skrzydeł i płetw ogonowych oraz w system zmiennego wektorowania ciągu, co umożliwia mu manewrowanie z przeciążeniami 50G na pełnym dystansie. ESSM posiada także całkowicie nowy silnik startowy o większej średnicy (24,4 cm) napędzany stałym paliwem, nowego autopilota oraz nową głowicę odłamkową. Efektywny zasięg jest znacząco większy niż w systemie RIM-7P, co czyni z niego niemalże pocisk krótkiego-średniego zasięgu.

Testy systemu w locie rozpoczęły się we wrześniu 1998 roku, obejmowały przechwytywanie celów powietrznych i rakietowych. OPEVAL (Operation Evaluation) został z sukcesem zakończony we wrześniu 2003 roku, zaś w styczniu 2004 rozpoczęto produkcję. Pierwsze egzemplarze trafiły na pokłady okrętów US Navy w lutym tego samego roku.

W aktualnej produkcji lub planach są cztery wersje systemu:

• RIM-162A przeznaczona dla startu z wyrzutni Mk 41 VLS okrętów wyposażonych w system AEGIS, z czterema pociskami na jedną celę wyrzutni;
• RIM-162B do użytku na okrętach z wyrzutnią Mk 41 VLS bez systemu AEGIS, nie wyposażona w łączność w zakresie fal S (Aegis S-band uplink);
• RIM-162C – pochodna RIM-162B dla okrętów z wyrzutniami Mk 48 VLS;
• RIM-162D – pochodna RIM-162B dla okrętów z wyrzutniami MK 29 box-launcher.

Członkowie konsorcjum ESSM^[1]:

• Norman Friedman: „World Naval Weapons Systems, 1997/98”, Naval Institute Press, 1997
• Hajime Ozu: „Missile 2000 – Reference Guide to World Missile Systems”, Shinkigensha, 2000